کود کشاورزی به دو دسته شیمیایی و آلی تقسیم می‌شود که هر کدام دارای ویژگی‌ها خاص خود هستند. کودهای شیمیایی از ترکیبات معدنی و مصنوعی تولید می‌شوند و به سرعت مواد مغذی را به گیاهان منتقل می‌کنند. این کودها معمولاً ارزان‌تر هستند. اما استفاده مداوم از آنها ممکن است به تخریب ساختار خاک، کاهش تنوع میکروبی و آلودگی آب‌های زیرزمینی منجر شود.
در مقابل، کودهای آلی از منابع طبیعی مانند کود حیوانی، کمپوست و بقایای گیاهی تولید می‌شوند. این کودها به آهستگی جذب می‌شوند زیرا باید توسط میکروارگانیسم‌های خاک تجزیه شوند تا مواد مغذی آزاد شوند. کودهای آلی به بهبود ساختار خاک، افزایش تنوع میکروبی و افزایش توانایی نگهداری آب و مواد مغذی در خاک کمک می‌کنند. هرچند هزینه اولیه آنها ممکن است بالاتر باشد و نیاز به مدیریت بیشتری داشته باشند، اما در درازمدت به دلیل بهبود خاک و کاهش نیاز به مواد شیمیایی، می‌توانند اقتصادی‌تر باشند.
از نظر زیست‌محیطی، کودهای آلی پایدارتر هستند و خطر کمتری برای آلودگی آب‌ها و خاک‌ها دارند. در نهایت، انتخاب بین کودهای شیمیایی و آلی بستگی به نیازهای خاص کشاورزی، اهداف زیست‌محیطی و منابع موجود دارد. ترکیب هوشمندانه از هر دو نوع کود می‌تواند به بهبود عملکرد و پایداری کشاورزی کمک کند. با توجه به مزایا و معایب هر یک از کودها، استفاده متعادل و مسئولانه از آنها می‌تواند هم به افزایش بازده محصولات و هم به حفظ سلامت محیط‌زیست منجر شود.
